Handje handje en neusje neusje

Tja, het is al weer 6 november 2021. De tijd vliegt en Corona gaat ons niet meer verlaten. In Glasgow zitten allemaal belangrijke politici bij elkaar om zich op onze kosten te feteren en allerlei plannen te maken om het milieu te redden en het zodanig te formuleren dat ze zich er wel weer onderuit kunnen kletsen. Ja ja als je een dagje ouder wordt dan ga je de patronen herkennen. De aarde is de Titanic en in Glasgow zetelt het orkest. Oke oke, ik drijf weer een beetje door. Nu maar even een ander onderwerp.

Handje handje, neusje neusje. Nee dit is niet het begin van een kinderliedje op de kleuterschool maar het mantra van onze rijinstructeur Leo die ons uitstekend heeft voorbereid op het rijexamen voor het groot rijbewijs (tot 7000 kg). Een rijexamen doen begint bij een veelvoud van ezelsbruggetjes leren. Handje handje neusje neusje heeft betrekking op hoe je je portier vasthoudt bij het openen en het kijken of er verkeer is waar je rekening mee moet houden bij het stappen. Daarnaast “lijntjes zijn voor de kleintjes” ook hier kun je denken dat het over heel iets anders gaat met die lijntjes, maar niets is minder waar. Het heeft te maken met de verdrijvingsvlakken bij het voorsorteren om bijvoorbeeld af te slaan. Ik ga het verder niet uitleggen maar je moet het zien.

Steevast als ik vroeg bij een rotonde “welke kant uit” dan was het “Bij geen gehoor rechtdoor”. Ik moet zeggen het blijft wel hangen op deze manier. Leo was echt een kanjer voor ons. We hebben veel gelachen maar ook veel geleerd. Uiteindelijk was het twee weken terug zover. We moesten afrijden… ’s Morgens eerst nog even allebei een uurtje lessen en dan examen. Het examen duurt 1,5 uur en je begint met het doornemen van de papieren. Je moet vragen beantwoorden over het laadvermogen, de APK keuring en in mijn geval ook het één en ander over de maximale belasting van de assen. Na het instappen moet je aangeven hoe je tachograaf moet bedienen. Antoinette ging als eerste afrijden wat betekende dat ik me nog grofweg een uur of twee zenuwachtig kon maken met allerlei visioenen over war er mis kon gaan. Het positieve nieuws was dat ik bij terugkomst hoorde en zag dat Antoinette geslaagd was. Het ging kl,,te zei ze maar het papiertje was binnen. Nu is Antoinette een natuurtalent gebleken en ze heeft zelfs een lesje gedaan in de heeeeleee grote Daf van 15 ton. Rustig rijdend door het centrum van Hoofddorp en achteruit inparkerend bij terugkomst. Een volgend papiertje staat op het wensenlijstje :-) . Mij ging het allemaal wat minder makkelijk af met een regelmatig mopperende Leo tot gevolg. Wat ik maar niet tegen Leo heb gezegd is dat ik mijn rijbewijs ooit in Salt Lake City USA heb gehaald wat ongeveer gelijk staat uit het halen van je rijbewijs uit een kauwgumballen automaat. Tijd voor mijn examen…… klappertandend ingestapt en een hele aardige instructeur naast me. Hij begon gelijk over het nieuwe rijden en het gebruik van de cruise control….. De cruise control? Heeft dit apparaat er één dan? Echt geen idee, maar uiteindelijk was het geen probleem. Het was ons niet uitgelegd. Het rijden ging redelijk. We reden in onze lesvrachtwagen en die schakelt echt heel erg slecht. Regelmatig ben je met die pook aan het roeren en dan moet je maar gokken in welke versnelling je zit. De examinator was vooral bezig mij rustig te houden en minder zenuwachtig te maken. Vervolgens stuurt hij me in Amsterdam Sloten een woonwijk in en zegt “oeps fout gereden” Nu moet je hem maar even keren. Ik stap even uit om te kijken hoe je dat doet pffff. Maar dat ging dus echt heel goed. Na nog een stuk snelweg en wat bochtenwerk mocht ik terug naar de startlocatie. Bij het uitstappen zei hij “ik zal het maar gelijk zeggen, maar je bent geslaagd hoor…” De rest heb ik eerlijk gezegd niet meer gehoord. Maar ja we hebben nu allebei wel dat papiertje en we mogen nu in hele grote en zware campers rijden. Het maximum gewicht van onze Hymer is inmiddels aangepast en we hebben het nieuwe kentekenbewijs binnen. Hop Hop gas derop nu dus.

De maand oktober was een maand waarin alles z on beetje bi elkaar kwam. We begonnen op 1 oktober met de mooie herdenkingsbijeenkomst voor mijn ouders. Het was heel fijn om alle lieve vrienden en familie bijelkaar te zien. Ik was de week daarna wel redelijk uitgeput qua emoties. Onbewust heb ik er enorm tegenop gezien denk ik achteraf. Daarna begon het lessen. Een keer op vrijdag en vervolgens een aantal zaterdagen. Ondertussen hebben we al veel eerder dit jaar een andere vloer voor ons appartement gekocht. De huidige vloer was beschadigd en had ook een aantal vieze plekken veroorzaakt door onze vorig jaar overleden teckel Django. Een nieuwe vloer door het hele huis. Bi elkaar dus net geen 100m2. Die oude vloer moest er dus ook nog uit en vervolgens nog afgevoerd worden. Dit zou vlak na het rijexamen gaan gebeuren. De meubelen kunnen niet allemaal het huis uit maar die moest ik dan gewoon even aan de kant schuiven…

opruimen na de klus

De nieuwe vloer en opgeruimd!

Nu hoor ik mezelf dat zeggen… .. Maar even aan de kant? Alles moest dus leeg en dan vervolgens heen en weer schuiven. In no time was ons huis z on klere zooi dat het vrijwel onbewoonbaar was. Gelukkig hebben we een huis op wielen en die hebben we dus maar even in Noordwijkerhout op een camperplaats gezet en zijn we van daar uit ook naar werk gegaan etc. Eigenlijk stonden we daar super en dat bewijst maar weer dat je niet zoveel ruimte nodig hebt. Ons lukt het prima zo in de camper.

Terwijl de vloer door onze vaste legger Arie werd gelegd ben ik begonnen om in mn eentje de oude vloer af te voeren. Oef dat was een klus. Ik heb nog steeds last van mijn handen van het vasthouden van de planken. Uiteindelijk heb ik met een bestelbus 3 ritjes naar het grofvuil moeten maken met als gevolg dat ik de laatste keer niet meer de gemeente werf op mocht omdat ze mij verdachten van het bedrijfsmatig afvoeren van vuil. Na een interventie van Antoinette die inmiddels weet hoe je dit aan moet pakken bij de gemeente mochten we ik het als nog afvoeren. De afgelopen week is Antoinette met Nettie nog twee dagen bezig geweest om de boel schoon te maken. Echt super dankbaar zijn we voor de hulp van Nettie. Echt top om hulp te krijgen bij deze klus. Inmiddels is het bijna gereed. Ik moet alleen nog een paar plinten schuren en verven. Daar ga ik komende week mee verder.

Dit weekend zijn we echter even lekker met de camper op pad gegaan. We staan in Beekbergen op de camperplaats van Het Liederholt. Een camping met een gerenommeerd restaurant erbij. De Liederhoeve. Hier hadden ze een vijf gangen wild diner met live muziek georganiseerd dit weekend en wij hebben daar echt even zitten genieten en ook vandaag heerlijk gerelaxt. Wel nog ff 35 km gefietst en wat gewandeld maar ook voor het eerst sinds maanden weer eens naar een goede film om Netflix gekeken. Een mooie afsluiting van een drukke periode.

Wat ik nog vergeet te vertellen by the way is dat ik een andere baan heb per 1 januari. Jaja de meelezende collega’s zijn eindelijk van me af haha. De vakantie in Oostenrijk heb ik ook gebruikt om de voors en tegens op een rijtje te zetten en ondertussen kwam deze kans voorbij. Ik ga werken in de functie van Business Controller bij Marente. Een grote zorginstelling bij ons in de regio. Ik begin 2022 dus met iets heel nieuws. Iets waar ik na dit jaar wel naar uit kijk. Natuurlijk zal ik mijn collega’s in het algemeen en mijn team in het bijzonder heel erg missen, maar het is tijd…..

Zo dit was weer even een tussendoortje voor het reismee blog. De camper gaat nu even een paar weken naar de stalling en eind november staat er weer een weekend op het programma. Dan wordt het een Adventsweekend in Rijssen met Andre en Inge en Eric en Andrea. We kijken er al naar uit. Het camperleven bevalt ons wat dat betreft zo goed.

Fijne zondag allen en voor degenen die ik de komende weken niet spreek. Op naar Sinterklaas. Heerlijk weer die zwarte pieten discussie! Nou ik zeg stuur onze politici maar even naar Spanje met de boodschap dat ze terug mogen komen als ze een kabinet hebben gevormd! Dat zou een mooi Sinterklaas cadeau zijn…

Groetjes van ons!

Kein Bild en vooruitdenken

Kein bild en vooruitdenken

Zoals ik al in mijn laatste vakantie blog aangaf, zal ik ook zo nu en dan een blog maken van onze weekendjes weg met de camper. Met een mooi herfstweekend in het vooruitzicht dachten we “we moeten er maar eens op uit trekken”. Zo gezegd zo gedaan. Op vrijdag vertrokken richting Oldenzaal. Fietsen mee en de honden mee. Helaas heeft mijn MTB momenteel geen zadel en aangezien dat mij even ontschoten was heb ik dus maar de gewone fiets meegenomen. De camperplaats waar we een paar dagen gestaan hebben is de TopPlatz camperpark Hulsbeek.

Topplatz is een Duitse organisatie waar camperplaatsen zich bij aan kunnen sluiten. Inmiddels groeit het aantal Nederlandse plaatsen gestaag en zijn er nu wel een stuk of 10 in Nederland. Ze zijn netjes en liggen over het algemeen op mooie plekken. Voor de camperaars onder ons. Er is een gratis App die je kunt downloaden en dan zie je waar ze zoal zitten in Europa. Het is een Duitse organisatie en omdat we ook nog eens 20 km van Duitsland zitten zijn we hier als Nederlanders in de minderheid. Maar ach, wel zo leuk en het Duits zit er na drie weken Oostenrijk ook nog wel een beetje in bij ons. Er zijn wel altijd van die leuke dingetjes die dan opvallen wanneer je met verschillende nationaliteiten op de camperplaats staat. Zo valt het ons vaak op dat wanneer er een Duitse camper het terrein op rijdt en ze de plek oprijden het eerste wat er gebeurd het installeren van de satelliet schotel is. Want ja, je zou maar een heel weekend geen beeld hebben! Dan moet je tegen elkaar gaan praten! Oef….de hele tijd over het weer of die rare camper van de buren praten. Maar het is echt zo. De schotel is heilig. Zo ook dit weekend. Een vriendelijke Duitse meneer die zijn camper neerzet en vervolgens de schotel aan zet. Die blijft eindeloos rondjes draaien op het dak waarop Antoinette glimlachend langsloopt… “Ja, kein Bild” Vertwijfelt kijkt de man rond. Zijn vrouw inspecteert de andere campers en een andere landgenoot komt advies geven. Uiteindelijk maar een ander plekje…. Ook niet. Op plek 4 was het bingo en hij stond. Een goede plek vinden is iets wat je gaandeweg wel gaat leren. Hoe gaat de zon, is de plek een beetje recht, hoeveel klerezooi ligt er bij de buren voor de camper en hoe groot is de hondenbak die buiten staat. Kortom je schat de situatie in. Iets waar onze Nederlandse overheid een broertje door aan heeft zo lijkt het tegenwoordig. Tja die hoge gasprijs hadden we niet voorzien en de strategische voorraden dachten we niet aan te hoeven vullen want tja corona kost al zoveel geld . Afghanistan heeft ons volledig overvallen en nu weken later komen de vluchtelingen die op een stoel moeten slapen. Onverwacht is het aantal asielzoekers toegenomen. Oh echt? Tja ik dwaal af…. Vooruitdenken is ook moeilijk. Ook wij dachten het juiste plekje gevonden te hebben hier in het bos maar wat blijkt… we lopen al twee dagen met onze stoelen over de camperplaats te sjouwen. We hebben de camper zelfs verplaatst naar een plek met meer zon…. Dachten we. Het blijkt maar weer. Ook wij hebben menselijke trekjes. Dat vooruitdenken... daar kom ik nog wel even een keer op terug. Zeker in relatie tot onze rijlessen en de rijinstructeur die daar ook gek op is!

We staan in een heel groot park bij Oldenzaal “Het Hulsbeek”. Het landgoed was ooit eigendom van een Twentse textielmagnaat en is in de jaren 70 overgenomen door een stichting die het nu als recreatiegebied in beheer heeft. Er is een meer met daarom heen wandelpaden en een paar strandjes. Een speeltuin, een adventure baan, een kartbaan etc etc. Als topper ook een gaaf MTB parcours, maar ja, geen zadel.

Op zaterdag hebben we een fietstochtje gemaakt van 35 km via de fietsknoop punten route. Nog een tip van mij. Er is een app die heet fietsknoop. Daar kun je perfect een route op plannen en vervolgens mee navigeren. Als je je telefoon op het stuur zet dan kun je het prima volgen. Bovendien roept de dame bij elk knooppunt welk nummer je dan weer moet volgen. Erg makkelijk voor degenen die graag een stukje touren.

Vandaag zondag hebben we gebruikt om een stukje te wandelen en vanmiddag lekker in de zon gezeten. Al met al een kort maar lekker weekend zo. Omdat nu de derde nacht gratis is hebben we die ook maar geboekt en hoefden we niet aan het einde van de ochtend van de plek af. We eten nog wat voordat we gaan rijden en komen dan vanavond weer terug in Katwijk.

Dit op zondag 10 oktober. Een bijzondere dag. Namelijk de verjaardag van mijn moeder. Vandaag zou ze 77 geworden zijn. Ik heb haar toch even gefeliciteerd en haar bedankt voor het mooie weer op deze gedenkwaardige dag.

Fijne week allemaal.

Groet,

Michel

Feestje bouwen en welke Post? The end.... :-(

Tja beste lezers. We schrijven zaterdagochtend 25 september. We ontbijten buiten in het zonnetje. De laatste keer deze vakantie. In de loop van de dag laten we Oostenrijk weer achter ons. Het weer is echt schitterend en met 25 graden is het goed toeven. Doordat de nachten al echt fris zijn slaap je heerlijk en moet s ochtends toch wel even de kachel aan in de camper.

De laatste dagen waren gezellig en druk. Donderdag zijn we met Jacq en Cees naar Soll geweest. U weet wel van de vorige blog (Hexxenwasser).

De vrouwenparkeerplaats op de Alm (nee heb ik niet verzonnen zie bordje in het midden)

Daar bij het middelstation was een Almfeest. Er werden wat oude ambachten uitgevoerd en er werden versiersels gemaakt om de koeien te versieren voor de Almabtrieb.

Versiersels voor op de koeien

Bij elke hut was er livemuziek. En bij livemuziek in Oostenrijk hoort een biertje en een borrel…. Ook al is het 12 uur s middags. De stemming zat er al aardig in toen we bovenkwamen en Antoinette en Jacqueline konden zich niet beheersen, Met de armen in de lucht en van links naar rechts. Cees en ik hebben geprobeerd er niet bij te horen, maar aanstekelijk was het ook wel weer. We hadden een korte wandeling in gepland naar de Zilleralm op advies van Jacq. De Zilleralm is een kleine hut die alleen in de zomer open is. Hij wordt gerund door een boer en boerin en hun dochter. De boerin heeft de stelregel dat wanneer iemand een Obstler besteld dan neemt ze er zelf ook een.

lunch op de Alm

Het is echt een feestnummer. We hadden mazzel dat we nog een plekje hadden. Het bleek namelijk de laatste dag te zijn dat ze open waren en ja dat moet gevierd worden! Rondhuppelend in klederdracht voorzag de eigenaresse iedereen van drank en eten. Soms gierend van het lachen en vooral vrolijk. Op een gegeven ogenblik kwamen er een paar kerels aan die muziekinstrumenten uit de auto haalden en toen ging het los. De boerin waarvan we het idee hadden dat ze toch een aardig promillage aantikte pakte haar accordeon en ging driftig mee doen. Het was echt super gezellig.

Een biertje en een Obstler. Yummie

Ergens op een berg op 1200 min de zon met een biertje en een borreltje. Gelukkig hebben we het netjes gehouden want we moesten ook nog terug en de liften gaan tot 5 uur. We wilden niet naar beneden lopen verder. De benen zijn wel even klaar. De hut bij de lift was nog steeds erg gezellig en er werd stevig op los gejodeld We zijn daar toch ook maar even gaan zitten en al met al begon het steeds meer op een kroegentocht te lijken. Uiteindelijk om half vijd naar beneden en naar de camper. Omdat we s avonds nog gingen eten met Jacq en Cees hebben we maar even in een ligstoel gepakten heb ik heerlijk liggen slapen in de late middagzon. Jacqueline had een leuk adresje bedacht in Westendorf. Dat ligt 20 min rijden bij ons vandaan en is echt een Nederlandse enclave. Hotel Post was het restaurant…. Zag er erg leuk uit en toen we binnenkwamen gaf Jacqueline aan dat ze gereserveerd had onder haar naam. De vrolijke eigenaar liep naar zijn boek en keek bedenkelijk…. Ik heb geen reservering onder die naam. Ja ik heb toch echt gebeld. Nou ja zegt die meneer. Geeft niet ik heb plek. Toch zat het Jacqueline niet lekker. Na het het raadplegen van haar telefoon was het mysterie opgelost. Ze had het verkeerde restaurant gereserveerd, namelijk Hotel Post in Ellmau. Nu snapte ze ook eindelijk de verbazing aan de telefoon toen ze vroeg om die tafel aan de linkerkant,,,l Die hadden ze namelijk helemaal niet. Natuurlijk wel even om gelachen. Wij hebben lekker gegeten, maar in Ellmau is niemand verschenen voor die vermoedelijk speciaal gecreëerde plek aan de linkerkant. Op donderdag kregen we een berichtje van Jeanette en Johan of we nog in Scheffau waren. Zij hebben ook nog niet zo lang een camper en we waren ze net misgelopen in Kals. Zij zijn doorgereden naar Kroatie en nu waren ze op de terugweg. Vrijdagmiddag zouden ze bij ons zijn samen met dochter Emma. Ze wilden dolgraag een echte Oostenrijkse schnitzel eten en dat kunnen we natuurlijk prima doen in Scheffau bij Gasthof Weberbauer. Eerst nog even in het zonnetje zitten borrelen en de vakantieavonturen uitgewisseld. Een gezellige laatste avond in Oostenrijk. Zij zijn zaterdag vroeg vertrokken en rijden in ruk naar huis. Vroeg opstaan op vakantie gaat ons niet niet echt lukken en wij vertrekken wat later. Dat is dus uiteindelijk 11 uur geworden en we zijn op ons gemak gaan rijden.

Nog even een bakje koffie en genieten van mn uitzicht in de vroege ochtend.

Het was echt erg druk. Zeker onder en rondom München hadden we veel langzaam rijdend verkeer. Met nog 450 km te gaan hebben we de camper even bij een Rastatte neer gezet en hebben we op het terras in het zonnetje een lekkere avondmaaltijd verorbert met natuurlijk een kleine Radler erbij. Daarna hadden we de keus. aan we stoppen of rijden we door. De weg begon steeds rustiger geworden en de file die we nog in het vooruitzicht hadden was vrijwel opgelost. Nu hoor ik een bekend Youtube Camper echtpaar altijd roepen "Hop Hop gas erop". Dat heb ik dus ook maar gedaan. Uiteindelijke waren we om 12:15 thuis. Eerlijk gezegd viel me dat erg mee. We hebben toch twee keer uitgebreid gestopt en nog een keer getankt. De camper rijdt echt erg lekker. Het was natuurlijk goed weer, maar ik heb de cruise control regelmatig op 125 km per uur gehad en dan rij je lekker door met zo'n grote bak. In een paar dagen naar huis na een lange vakantie heeft mijn voorkeur maar kwam nu niet uit. Morgen wacht weer ons werk waar we met veel enthousiasme aan gaan beginnen. Alhoewel mij eerste werkdag is volledig gevuld met overleggen. Altijd een goede manier om het enthousiasme wat te temperen. Verder is er nog veel om te regelen de komende maanden en om over na te denken.

Iedereen die meegelezen heeft heel veel dank! Ik ben blij met de feedback en ik vind het heel leuk om te doen. Sommigen van jullie hebben zich aangemeld op de mail link en krijgen en een update als ik een verhaal deel. Voor nu zal het even rustig zijn. Je weet echter maar nooit. Misschien dat ik nog eens iets schrijf over een leuk camperweekend die we nog in de planning hebben staan. Laat maar weten of jullie dat een goed idee vinden. Voor nu een hartelijke groet van Michel en Antoinette plus de hondjes Joy en Misty

Blik op Scheffau vanaf de camperplaats bij het einde van de dag.

Kunt u mij de weg naar Hexxenwasser vertellen en etiquettes reizen per bus

Vandaag, woensdag, weer een nieuwe dag met droog maar fris weer. Het plan van vandaag was om met de bus naar het naburige Soll te reizen en daar twee gondel liften omhoog te nemen naar de Hohe Salve. Die is met 1850 m het hoogste punt van het skigebied. Vandaar uit een wandeling maken.

De bus

Nu heb ik gisteren al een verhandeling gegeven over het reizen met de bus hier met voornamlijk toeristen die kennelijk nog nooit een lijndienst hebben genomen van A naar B. Nu wil ik niet in herhalingen vallen en heb ik vandaag dus maar de etiquettes voor het reizen met de bus op papier gezet. Het is echt een film wat je soms allemaal ziet gebeuren.

1. Als je de bus gaat nemen, bereid je reis dan voor zodat je in de juiste bus stapt en dat je weet waar je uit moet stappen. Ga niet aan iedereen vragen of deze bus daar of daar stopt.
2. De meneer of mevrouw voorin met dat grote ronde ding in zn handen (stuur) is de buschauffeur en niet de reisleider (of reislijder).
3. De chauffeur is niet degene aan wie tijdens het rijden moet vragen welke lift je moet nemen met welke route naar een of andere Almhut. Zorg dat u uw reis voorbereid.
4. Het door de bus heenlopen naar voren en naar achter is bovendien gevaarlijk voor u zelf en de overige passagiers.
5. Als het omroepsysteem de volgende halte aangeeft, vlieg dan niet gelijk omhoog, maar wacht tot de bus stopt. De buschauffeur is er voor opgeleid om mensen bij elke halte in en uit te laten stappen. Vandaag zag ik iemand bijna gelanceerd worden toen iemand gelijk opstond bij het oproepen en de bus nog een bocht nam. Het was best hylarisch want hij viel half tegen de deur aan…. Als die nu open was gegaaan? Tja laat maar.
6. Als de bus stopt bij een halte gun elkaar de ruimte om in en uit te stappen. Stap in als iedereen is uitgestapt en stap bij voorkeur voor in en achter uit. Vandaag moesten we ons met een hond door mensen heen wringen die al aan het instappen waren. Allemaal bang datze geen plaastje hebben in de bus.

Vandaag was zoals Antoinette het zei net een film in de bus. Echt… een vrouw die instapt en een discussie heeft met de buschauffeur over de wandelroutes, De volgende meneer die in de verkeerde bus zit qua richting. Vervolgens zegt de chauffeur droog “nou dan blijft u gewoon zitten, uiteindelijk rij ik deze weg ook weer terug…, maar waar moet u dan heen?. Ja zegt die man dat weet ik eigenlijk niet…. Echt, schiet me dan maar in een emmer. De derde meneer was ja…. Degene die we gisteren ook al in de bus hadden. Hij moest naar Hexxenwasser… Ja dat is Soll zeqt de chauffeur. Nee ik moet naar Hezzenwasser… Ja dat is een stop in Soll. Is daar dan een gondel? Ja….. Dus Hexxenwasser? Ja idd. Daar kun je toch een rustige wandeling maken en daar is een mooi Restaurant? Dit allemaal voorin de bus op een halve meter van de chauffeur die met 80 over een drukke weg dendert. Bij de eerste oproep met de naam Soll erin stiert hij weer overeind. Uiteindelijk zei Antoinette “ wij moeten daar ook heen we geven aan als u eruit moet”. Ik vind dat de buschauffeurs hier een toeslag moeten krijgen. Wat een geduld hebben ze.

@Ria, als je meesleest. Ik denk dat je hier nog wel een dependance van je gidsenbedrijf kunt openen. Duits is volgens mij geen probleem. Wel goed articuleren want de meesten zijn redelijk doof.

Het uitzicht vanaf de Hohe Salve

Goed, wat een avontuur weer. Overigens moeten ze misschien wat gaan doen aan de kleine bussen die hier rijden. Het gemiddelde gewicht per passagier is zodanig toegenomen dat het busje naar de Hintersteinersee bij elke hobbel met zijn uitlaat de grond raakte doordat hij volledig overbeladen was. Dit busje gaat een weggetje omhoog met een stijgingspercentage van 15%. Die moet goed doorrijden.

de lift naar de HoheSalve

De wandeling van de Hohe Salve naar beneden was pittig. Ik merk dat van het vele naar beneden lopen mijn linker knie af en toe een zeurende meniscus heeft. Volgende week weer in het vlakke Nederland, dan kan hij weer even herstellen. Onderweg gelunched bij een gloednieuwe tent. Erg mooi ingericht. Je kunt er ook overnachten en er is ook een heel welness gebeuren. Een dagje welness kost een vermogen, maar de setting is erg mooi. We kwamen uiteindelijk weer uit bij Hexxenwasser, het middelstation van Soll. Hexxenwasser is een soort thema park met allerlei waterloopjes, activiteiten en speelmogelijkheden voor kinderen. Allemaal met het thema van Heksen. In de gondel word je al overvallen door wat griezelig gelach en vervolgens een verhaal over de heksen. Wel in het duits allemaal. Beneden in Soll hebben we de bus teruggenomen en we waren redelijk op tijd op de camping. Hier kwam net het zonnetje door en het was zowaar heerlijk in de luie stoel. Ik werd al gauw wakker van mijn eigen gesnurk.

Commentaar overbodig

Dat is ook vakantie vieren. In je stoel genieten van het uitzicht. Bakje koffie erbij en even niets. Ja mn blog schrijven… dat wel. Vanavond eten met Jacq

en Cees. Ook weer gezellig en morgen weer iets leuks doen. Het belooft morgen zonnig en 21 graden te worden. Vandaag boven op de Hohe Salve was het nog geen 10 graden met een koude wind. Brrrr.

Dank weer voor het lezen en tot de volgende keer!

Groetjes Michel en Antoinette

uitzicht

Busje komt zo en mission impossible geslaagd

We hebben gisteren, maandag, maar tot “Ruhetag” gebombardeerd. Zondag op maandagnacht heeft het lekker doorgeregend en de druilerige maandagochtend was er echt zo een om te blijven liggen. Nou ja… ik zit wel om een uur of acht aan de koffie, maar veel tempo zat er verder niet in. Langzaam aan verbeterde het weer waardoor wij ook in de benen kwamen. Eerst maar even een plan de campagne maken. Dat werd uiteindelijk de bus pakken naar Ellmau. In de bus zaten weer een paar van die wonderlijke figuren. Een ouder echtpaar waarbij de wat ouder uitziende echtgenoot braaf de echtgenote zonder commentaar volgde. Ze moesten kennelijk ook naar Ellmau maar waren toch vooral bezig om iedereen te overtuigen dat ze voor het eerst in hun leven in een bus stapte. Voordat onze bus arriveerde kwam er eerst een klein busje. De Wanderbus voor Hintersteiner See. Een klein gebied in de bergen boven Scheffau. Het staat er met koeienlettes op. Beiden stapte gelijk in de bus en op het moment dat hij de deur dicht wilde doen viel het haar kennelijk op dat niemand verder instapte… “U gaat toch naar Ellmau?” hoorde ik haar op hoge toon roepen. De buschauffeur zei het netjes maar aan zijn blik te zien dacht hij iets anders… Nee mevrouw dat is de grote bus… Vervolgens kwam de bus. Jut en jul zaten schuin tegenover ons. De echtgenoot diep verscholen achter zijn ffp2 masker. In de bus toch weer twee keer roepen “we gaan toch naar Ellmau?”… Dit keer zei haar man… “ kijk boven je hoofd… daar staan alle stops… “ OH… ja maar wel in de verkeerde richting zei ze. Tja schiet mij dan maar lek. Nu heeft de bus iets van 6 stops in Ellmau en elke keer roept de automatische begeleider de volgende halte om. Bij de eerste de beste stop waar het woord Ellmau in voor kwam stoof ze omhoog. Ze was nog met haar man in verwarring aan het kijken terwijl de buschauffeur al weer gas gaf met als gevolg dat ze met klap weer in de zitting werd geworpen en der man hield zich nog net vast. Uiteindelijk kwamen ze bij de voor hun juiste halte en ja hoor….. ik had dit kunnen weten. De stop van de opname locatie van de serie Der Bergdokter. U weet wel, die soap serie van de vorige blog. Zij was al 30 meter verder en der man moest nog half de bus uit stappen. Het was een bijzonder schouwspel.

Als eerste hebben we een bezoek gebracht bij de plaatselijke sportzaak. Ik heb daar vorige week een zonnenbril gekocht en met 4 dagen pak ik hem uit de kast en constateer dat het frame aan de bovenkant gebroken is. Ik ben er van overtuigd dat er niets bijzonders is gebeurd en dat het een zwakke plek is. We hebben het gelijmd maar buiten het feit dat het er niet uit ziet ging hij ook vrij snel weer kapot. Maar ja, ga een verkoopster maar eens overtuigen dat je er niet met je grote kont op bent gaan zitten. Antoinette heeft de blarenhaar tong gekletst en uiteindelijk heeft ze een foto van de bril gemaakt en deze opgestuurd naar de leverancier. Wij bellen u morgen was de mededeling. Afwachten dus, maar ja een beetje een “Mission impossible” was het wel.

In Ellmau hebben we een taartje genomen bij de plaatselijke konditorei en nog even door Ellmau gebanjerd als een paar verveelde toeristen.

Dat laatste viel wel mee maar het gaat om de beeldvorming als u begrijpt wat ik bedoel. Boodschappen gedaan bij de “Bila” en de bus weer terug naar Scheffau. Al met al een lekker dagje en omdat maandag toch ook wasdag is hebben we gelijk een was gedraaid en weg gewerkt.

Vandaag dinsdag begon met allerlei telefoontjes. Zowel zakelijk als prive. We waren mog een beetje brak want om ons onduidelijke redenen konden we allebei niet slapen. Misschien te rustig aangedaan maandag.. we lagen in ieder geval beiden nog te lezen om half 4 ‘s nachts. Gelukkig was er ook een prettig telefoontje bij. De sportwinkel belde! Bij wijze van coulance en omdat we een goede klant waren mochten we een nieuwe bril komen uitzoeken. Met dank aan de kwaliteiten van het overtuigen van Antoinette!

We hadden eigenlijk een andere kant willen uitgaan om te wandelen maar het werd dan toch weer Ellmau. Verdomd als het niet waar is, weer twee halve zolen die bus naar de gondelbaan bij Ellmau zochten…. Ik ga nu even niet uitwijden maar halverwege de gondel naar boven zag ik ze ook weer uit de gondel stappen bij het middelstation om daar de weg te vragen. Bereid je reis gewoon voor. Ik ga me er verder niet aan ergeren. Leven en laten leven.

Nadat ik mijn bril had omgeruild en plechtig had beloofd er voortaan heel zuinig mee om te gaan hebben we de lift naar boven genomen. Vandaar uit zijn we in een goed uurtje naar de beroemde Rubenzahl alm gelopen. Zie ook eerdere blogs. Onderweg langs de “ Rubenzahl Erlebnisweg” kom je allemaal familieleden van de Almbewoners tegen die uitgebeeld zijn in grote houten beelden.

Beelden Rubezahlalm

Bij elke staat toegelicht wie het is en waarom ze zo bijzonder waren. Wel heel grappig. Veel honger hadden we niet en na een drankje doorgelopen naar de lift om vervolgens het tweede deel van de afdaling met de lift te doen. Gewoon een rustige wandeldag verder. Nu zit ik buiten heerlijk dit verhaal voor vandaag af te ronden en het lijkt erop dat die grote wolk die al een uur de zon blokkeert eindelijk weg gaat. Hopelijk dan toch even genieten van de namiddag zon. Letterlijk en figuurlijk.

Auf Wienerschnitzel en tot de volgende keet. Nog een paar keer en dan zijn julle weer van me af. Dan wachten er weer andere uitdagingen.

Groetjesvan ons a tutti!

Nachtelijk rumoer en verkassen

Terwijl ik deze blog schrijf is het alweer zondagnamiddag. De dagen vliegen voorbij en we genieten nog steeds enorm. Zaterdagmorgen hebben we wederom in het zonnetje zitten ontbijten en ons plan voor de dag gemaakt. We zijn eerst maar naar de kassa van de gondelbaan gewandeld en daar hebben we een weekkaart voor de liften van dit gebied gekocht. Nu kunnen we wanneer we willen een gondel naar boven pakken. Met de huidige kaart betalen we 11,50 pp per dag, maar als je een retourtje neemt met de lift betaal je 28 pp. Een bizar prijsverschil. We hebben de gondel naar boven genomen en daar de wandeling naar het volgende dorp, Soll, gelopen. We wisten niet precies hoever het was en als we dat van te voren geweten hadden dan hadden we vermoedelijk iets anders gedaan.

Het is een flinke wandeling die weer in de dubbele cijfers eindigde en je loopt van 1600 naar 900 m. Veel omlaag en dat is echt belastend voor je gewrichten.

Bovendien krijg je spierpijn op plekken waar je normaal nooit spierpijn hebt. Halverwege was wel een leuke hut waar we nog nooit geweest waren. Er is niet echt een piste in de buurt en met skieen kom je er dus niet zo snel. De hut heet Gruberhof en van hierhuit worden met een traktor plus grote aanhangwagen tochtjes georganiseerd naar een van de locaties waar de in duitstalige landen inmens populaire soap serie “ De Bergdokter” wordt opgenomen. Ik weet niet wat die dokter precies doet maar het is kennelijk heel bijzonder. Vooral voor vrouwen zo in de leeftijd van 60 en 80. Je ziet hele busladingen voorbijkomen op zoek naar de verschillende filmsets. Wij hebben weer een heerlijke jausenplatte gegeten. Een jausenplatte staat voor een Oostenrijkse lunch van brood met verschillende soorten worst en kaas. Bijna elke Almhut maakt er zijn eigen versie van. Vandaag hadden we weer een hele bijzondere. Zie ook de foto. Vooral de kazen waren super lekker

Onderweg kwamen we nog een Oostenrijks feestje tegen. In de periode tussen half september en half oktober worden de koeien naar beneden gehaald en gaan ze zodra de sneeuw komt op stal. Elke regio en land heeft hier zo zijn eigen naam voor. In Tirol heet het de Almabtrieb De koeien worden versierd met slingers, bloemen en kransen. De MoaKuh (moederkoe van de kudde) draagt een grote tooi en en krans waarmee wordt aangegeven dat de zomer goed verlopen is en dat er geen koeien zijn verongelukt. Althans dat was altijd zo.

Inmiddels is de Almabtrieb naast een een waar volksfeest ook een toeristisch spectakel. Door de Corona (ja daar is ie weer) zijn wel alle grote feesten z’on beetje afgelast. Er worden lokaal wel wat intochten georganiseerd, maar men houdt het kleinschalig. Degene die wij tegenkwamen was overigens niet kleinschalig maar gewoon illegaal… In dit dorp was de Almabtrieb namelijk afgelast, maar 5 km omhoog in de bergen was de boodschap niet helemaal doorgekomen denk ik. Konden wij in ieder geval een paar leuke foto’s maken!

Daarna hop hop verder naar beneden. Nog bijna twee uur lopen. Dat werd een hele opgave. Voor Antoinette is er wel wat meer hersteltijd nodig tussen de langere wandelingen door. Zo langzamerhand begint de Artrose steeds meer op te spelen wat het wandelen dan geen pretje maakt. De laatste km waren wel een beetje afzien. Onder in Soll hebben we de bus terug naar het dorp genomen. Het was pittig, maar wel weer erg mooi. Zondag heeft Antoinette een rustdag genomen. Hopelijk een beetje herstellen. Ik kan me dan zondag mooi een beetje uitleven. Ik kan wel een beetje inspanning gebruiken zo af en toe. Maar goed… eerst nog even de zaterdagavond. Zoals altijd lekker zitten lezen en al vanaf half 10 in bed gekropen met een boek. Rond een uur of 10 worden we opgeschrikt door een donderend geraas. Wat blijkt een helikopter landt op ongeveer 50 m van de camping op het lokale voetbalveld. Binnen enkele minuten stond de halve camping buiten te kijken. In eerste instantie dachten we dat er misschien een gast per helikopter in het naburige dure hotel was aangekomen, maar dat zou wel bijzonder zijn. Het was stikdonker en er lopen elektriciteitskabels over de camping. Je moet wel even weten hoe je het moet aanvliegen en gezien de snelheid waarmee de helikopter landde was dit dus het geval. Na een minuut of vijf weer een hoop herrie en er weer van door. Toen konden we zien dan het de rettungsdienst was die onder andere bergbeklimmers in problemen uit de bergen haalt. Naast het voetbalveld zit ook de bergregtungsdienst van het Brixenthal en er was dus iets loos. Na een minuut of twintig kwam de helikopter weer terug om vervolgens weer te vertrekken en alle camperaars met vraagtekens achterlatend. Uiteindelijk maar lekker gaan slapen….. tot 6 uur s morgens. Het was nog donker en rondom de bergen zag je het eerste licht. En daar was hij weer… de helikopter. Vanuit mn bed kon ik hem nu goed volgen en hij vloog richting de bergtop achter onze camping. Een 2300 m hoge top die erg populair is bij alpinisten. Ik zag hem achter de top verdwijnen en na een minuut of 10 kwam hij weer tevoorschijn. Nu hing er alleen iets onder. Dit bleek iemand van de reddingsdienst te zijn en een brancard. Er waren dus mensen van de berg gehaald. Lang verhaal kort, we vonden uiteindelijk vanmiddag een persbericht. Er waren twee duitse dames van 34 en 35, ervaren alpinisten, bezig met de beklimming. Al eerder tijdens de beklimming was een van de twee uitgegleden en had zich bezeerd. Ze besloten toch verder te gaan en bij de top ging het weer mis. Een van de twee is 6 meter naar beneden gevallen en werd uiteindelijk gered doordat de collega met een gezekerde lijn de val kon breken. Alleen ze had wel diverse verwondingen aan benen en hoofd. Na het alarmsignaal kwam de reddingsdienst in actie maar het was al zo donker dat een redding niet mogelijk meer was. Ze haden nooddekens en goede kleding aan en ze moesten dus de nacht op de berg doorbrengen. Vanmorgen zijn ze met lichte onderkoelingsverschijnslen van de berg gehaald. De verwondingen waren niet heel ernstig, maar onmoglijk om ermee terug te keren in het dal. Kortom een hoop rumoer op de vroege ochtend. Ik was er lekker vroeg uit… Dat was ook wel handig want vandaag was ik van plan een e-mtb te huren om hier de bergen in te fietsen en mezelf even lekker uit te leven.

Om acht uur is de winkel bij de lift open en ik was vroeg beneden om een fiets te halen. Daarna samen even ontbeten en ik ben me in de route gaan verdiepen. Na het ontbijt hebben we even de camper gereed gemaakt om te verkassen. We hebben namelijk vanaf vandaag een andere plek. Eentje met een heel mooi uitzicht. Terwijl ik vertrok om te fietsen heeft Antoinette even de camper verplaatst om vervolgens met de lift naar boven te komen. Daar zouden we elkaar ontmoeten voor de lunch. De fietsrit was echt gaaf. Op die momenten vind ik het echt jammer dat ik hier niet woon. Skieen en MTB rijden zijn toch echt wel mijn sporten.. Ik heb in totaal 50 km gefietst met 1600 hoogtemeters.

De trapondersteuning heb ik zo laag mogelijk gehouden om in ieder geval een beetje te trainen. Onderweg even de ontmoeting met Antoinette afgestemd en samen gezellig gelunched. Het was tot dan toe een stralende dag, maar toen we richting het westen keken zagen we een enorm donkere lucht aankomen.

Nu heb ik dat twee jaar geleden met skieen meegemaakt en toen moesten,we echt de bergen af vluchten. Dat dus liever niet meer. Het koelde ook enorm af en de wind stak op. Kortom Antoinette richting de lift en ik op de fiets. Ik had nog een afdaling voor de boeg van 10 km die behoorlijk stijl naar beneden gaat en dat doe ik liever niet bij nat weer. We waren allebei net terug in de camper en toen begon het te regenen….

Niet echt een bui waar je in wil fietsen zeg maar. Nu zit ik heerlijk dit blog te schrijven en Antoinette ligt lekker op bed te lezen zzzzzzzzz. We gaan nu ons laatste weekje tegemoet. Nog ff genieten met zijn tweeen. We hebben maar alvast een voorlopige boeking gemaakt voor de wintersport eind januari. Niets voor ons om vroeg te reserveren,maar de plek naast ons is nog vrij en die ligt super. Ik stap bij de camper op de ski’s en glij zo richting de lift. Wat wil een mens nog meer.

We hebben iets om voor te sparen! Nu eerst maar even een welverdiende douche pakken en straks wat eten. Vanavond verder met boek 3. Hou je van scandinavische thrillers dan kan ik de boeken van Horst/Enger aanbevelen. Heerlijk even geen televisie deze weken. Na komende week moet ik dat gezeur over die formatie ook weer aanhoren. Zielig gedoe allemaal. Ga toch regeren, bouw eens wat huizen en doe eens wat voor de burgers van dit land die het nodig hebben!… ojee… geens stresssss het is vakantie. Kon ik hier maar blijven…..

Doei doei

Retour Scheffau

Terug naar de Wilder Kaiser

Donderdag werden we wakker na een regenachtig nachtje. Het fijne van een camper is dan dat we elkaar aankijken en allebei dachten…”tijd om verderop te gaan” … Dan ben je vervolgens ook vliegensvlug weg. Het protocol is bekend bij ons beiden. Antoinette de binnenkant en ik de buitenkant. Betalen en weg zijn we. We hebben nog even getwijfeld om nog en paar dagen bij de boer in Mariaalm te gaan staan. Maar omdat we nu toch de eerste twee weken behoorlijk wat gezien en gereden hebben, besloten we de laatste week toch even op 1 plek te gaan staan. Die plek is het bekende Scheffau am Wilder Kaiser. Daar waar we aan het begin van de vakantie ook even stonden. Een bekende omgeving voor ons waar we graag komen. Hier kunnen we nog even samen nagenieten van de reis tot nu toe. Oostenrijk zit nog vol met plekken waar we naar toe willen, maar die bewaren we voor de volgende keer. We hebben de navigatie ingesteld op tolwegen vermijden en zodoende werden we over de Hochkonigstrasse gestuurd met heerlijke klimmetjes, afdalingen en haarspeldbochten van 15%. Jaja, ik ga het gewoon leuk vinden. Het was een rit van 120km waar toch 2 uur en 20 minuten voor staat. Onderweg nog even de tank vol gegooid en dat voor een prijs van 1,179 per liter diesel… beter dan de 1,38 in Nederland en met een 90 liter tank tikt dat toch aan! Overigens rij ik zo tussen de 1 op 10 en 11 met de camper. Valt mee voor een dergelijke zware auto.

De rit was dus genieten. Het laatste stuk alleen in de stromende regen. Aangekomen in Scheffau waren we natuurlijk net weer tussen 1 en 3 op de camperplaats en dan is de receptie dicht… We zagen al dat het aardig vol stond en via de site bleken er nog 3 plaatsen vrij te zijn. Gauw maar even gereserveerd via internet en toen een Apfelstrudel gaan eten in het dorp.

We staan weer in Scheffau

De camperplaats is erg populair bij onze oosterburen. Het ligt vlak over de grens en je kunt er zonder tol te betalen komen. Altijd sociale en nette mensen overigens. Alleen toen ik op zeer pedante toon in de supermarkt werd aangesproken… “Entschuldigung! Sie tragen die falsche Maske. Sie solte FFP2 tragen… toen bekroop me dat gevoel van John Cleese in de legendarische aflevering “The Germans” Don’t mention the war! Degenen die de aflevering kennen weten waarover ik het heb. De maskerplicht slaat hier echt door. De afgelopen week was het dragen van een FFP2 masker een aanbeveling voor ingeente mensen. Nu weet ik het even niet meer., want het schijnt allemaal steeds scherper te worden met de maatregelen. In Gronau is inmiddels een dorp afgegrendeld van de buitenwereld en je mag er niet uit als je niet voldoet aan de 3G regel. Het leger ondersteunt bij de handhaving… George Orwell 1984 in optima forma. Maar dat is mijn irritatiefactortje, inmiddels staan we en de luifel is uitgedraaid. Wezitten ondanks het bewolkte weer gewoon buiten. Vandaag, vrijdag, zijn we naar de gondel gelopen en hebben we een pas voor de lift gekocht voor de komende week.

We kunnen dan gewoon gebruik maken van de liften die open zijn en de kosten zijn bij een pas voor meerdere dagen aanzienlijk lager dan wanneer je een enkel ritje met de

lift neemt.Vervolgens naar boven met de gondel en gewandeld. Op de Hartkaiser was een Bauernmarkt. Drie tentjes en ik hou het dan ook op een marktje.

Door het mistige en frisse weer was er ook geen hond te bekennen. Binnen een bakje gedaan en geinteresseerd geluisterd naar wat tiroler getoeter. Geeft altijd wel sfeer. Het gebied van de WilderKaiser is overigens geweldig om met jonge kinderen te verblijven. Er wordt veel georganiseerd en boven op de bergis een klim en klauterpark, speeltuin, trampolines en een skelterparcours. Echt een aanrader.

Vervolgens weer met de lift naar beneden naar Elmau (ja die pas moet er wel uit he) en daar even rondgelopen. Ik heb nog een wandelvest gescoord en weer naar boven met de gondel om weer richting de volgende berg te wandelen. Het weer werd steeds beter en de zon kwam ook zelfs door. De laatste heuvel was best vermoeiend, maar we hebben het gered… de oudjes.

ff uitrusten onderweg

Onder in Scheffau hebben we zelfs de bus naar het dorp genomen (5 min met de bus), maar we waren even klaar met het omhoog lopen.

Vrijdagavond weer heerlijk gegeten in het Gasthof Weberbauer. Echt heerlijk oostenrijks eten daar. Over dat oostenrijkse eten ga ik in een volgend blog nog wel even uitwijden. Nu zitten we moe maar voldaan in de camper. Joy zit me al aan te staren met een blik van wanneer gaan we naar bed (krijgt ze haar koekje). We maken het niet laat. Morgen weer op tijd uit de veren voor een nieuwe dag! Alvast een fijne zaterdag allen!

Ps met de plek van de tekenbeet lijkt het goed te gaan!

Groetjes,

Mikee

Rolverdeling en enge beestjes

De dag na de verjaardagswandeling hadden we toch wat stramme beentjes. Antoinette ook een beetje gammel dus we besloten het even wat vlakker te houden met de wandeling. Dat kwam goed uit. De wandeling naar het naburige Altenmarkt is slecht 4 km en loopt langs een watertje. Dat hebbenwe dus lekker gedaan. In Altenmarkt hebben we even de plaatselijke konditorei bezocht en wat geshopt. Het bijzondere is dat we ergens in de jaren 80 een keer geskied hebben in Altenmarkt met mijn schoonouders maar ik kan me werkelijk niets meer herinneren van deze plaats.

Op zich een gewone wintersport plaats. Niet heel bijzonder. Radstadt is op zeker leuker. Nog even over Radstadt. De informatie over deze plaats kun je zo op internet vinden, maar omdat geschiedenis nu eenmaal mijn favoriete vakwas op school en ik het nog steeds leuk vind om te achterhalen wat de historie is van een plaats of omgeving vat ik het maar even samen voor jullie.

Radstad is in de 11e eeuw aangelegd op een rotsplateau door de bisschoppen van Salzburg. Het bisdom Salzburg grensde aan wat toen Oostenrijk heette en de plek op een rots is om puur strategische redenen gekozen. De naam is een verbasteringvan Rast, wat staat voor rust. Waarschijnlijk omdat hier in de romeinse tijd al een groot paarden wisselstation was. Het lag aan de route die van italie naar het noorden voerde door het Tauern gebergte.

Een van de torens

Oorspronkelijk heette het huidige Altenmark dus Ratstad…., maar de huidige plek op de rots en gebouwd als vesting was dus veel effectiever. Het bijzondere is dat na de bouw de jongere mensen uit het oude Radstadt werden gesommeerd om naar de nieuwe vestingsstad te verhuizen. Ja die oude bisschoppen wisten wel hoe je “scheefwonen” tegen moest gaan. De ouderen bleven achter en je raadt het al…”Altenmarkt” had geen wedstrijd nodig om tot een naamsverkiezing te komen. In 1289 kreeg Radstadt al stadsrechten en toen het na een belegering stand hield kreeg het van de toemalige Bisschop allerlei privileges zoals de controle op de bovenregionale handel en de zeggenschap over de ijzer en zoutwinning in het naburige Flachau. Overigens heette het toen nog Ratstat. Met een “t” dus. Door de eeuwen heen zijn er nog zes grootte stadsbranden geweest waardoor er nog weinig echt heel oude huizen zijn. De stadsmuur is wel grotendeels nog origineel. Ben je geinteresseerd dan kun je nog veel lezen over de geschiedenis van deze mooie omgeving.

Terug zijn we met de bus gegaan. Binnen 10 minuten ben je weer van Altenmarkt op de camping. Ideaal. Gelukkig is het in en uitstappen uit de camper inmiddels wat gemakkelijker geworden. Antoinette heeft nu eenmaal het technische inzicht en na een telefoontje met de dealer is wel duidelijk geworden dat er een reparatie moet volgen, maar Antoinette heeft het binnenwerk zodanig bewerkt dat we de deur in ieder geval van binnen weer open kunnen krijgen en weer dichtdoen. Aan mij zijn dat soort klussen niet besteed. Het risico is dan dat we de deur de rest van de vakantie dicht moeten houden met sjorbanden is dan te groot.Nee ik heb andere kwaliteiten. Zo heb ik de was uit de droger gehaald en zelfs een was opgevouwen! Een goede rolverdeling wat mij betreft. Onze avond was helaas nog niet klaar. Ik wilde aan het begin van de avond namelijk gaan douchen en terwijl ik mijn spullen pakte zegt Antoinette “ Wat heb jij nou voor bult op je rug?” Ik had s middags met mn rugzak wel een irritant plekje op mn rug die vreemd aanvoelde maar ik dacht dat het was omdat ik al twee weken die rugzak rondsjouwde. Nee dus… toen Antoinette mijn shirt omhoog deed bleek er een grote teek op mij rug te zitten. Iewwwwww. Antoinette verwisselde haar technische pet voor de medische en pakte de tekentang en verwijderde deze vakkundig. Een half uur later zaten we bij de dokter. Vermoedelijk is het de dag ervoor gebeurd. Misschien is er een teek op mn rugzak gekropen toen ik die even ergens neer heb gezet… De arts heeft de wond ontsmet. Nu is het even afwachten hoe het wondje er verder uit gaat zien. Als het niet goed is dan volgt er nog een antibiotica kuur. Tja zo zie je maar. Je moet blijven opletten en als ik voortaan iets raars voel op mn rug dan laat ik gelijk kijken. Als ik er aan denk dan krijg ik weer kippenvel.

Vannacht werden we overvallen door een stevige tegen en onweersbui. Er was een klap bij die echt dichtbij moet zijn geweest en de boel stond aardig te schudden. Vandaag is even een mindere dag. De komende dagen daalt de temperatuur wel maar het zonnetje komt toch ook wel weer terug. Tijd om eens te gaan kijken wat we verder nog gaan ondernemen deze reis! In een volgende blog vast meer.

Groetjes van de Arkies!