We hebben gisteren, maandag, maar tot “Ruhetag” gebombardeerd. Zondag op maandagnacht heeft het lekker doorgeregend en de druilerige maandagochtend was er echt zo een om te blijven liggen. Nou ja… ik zit wel om een uur of acht aan de koffie, maar veel tempo zat er verder niet in. Langzaam aan verbeterde het weer waardoor wij ook in de benen kwamen. Eerst maar even een plan de campagne maken. Dat werd uiteindelijk de bus pakken naar Ellmau. In de bus zaten weer een paar van die wonderlijke figuren. Een ouder echtpaar waarbij de wat ouder uitziende echtgenoot braaf de echtgenote zonder commentaar volgde. Ze moesten kennelijk ook naar Ellmau maar waren toch vooral bezig om iedereen te overtuigen dat ze voor het eerst in hun leven in een bus stapte. Voordat onze bus arriveerde kwam er eerst een klein busje. De Wanderbus voor Hintersteiner See. Een klein gebied in de bergen boven Scheffau. Het staat er met koeienlettes op. Beiden stapte gelijk in de bus en op het moment dat hij de deur dicht wilde doen viel het haar kennelijk op dat niemand verder instapte… “U gaat toch naar Ellmau?” hoorde ik haar op hoge toon roepen. De buschauffeur zei het netjes maar aan zijn blik te zien dacht hij iets anders… Nee mevrouw dat is de grote bus… Vervolgens kwam de bus. Jut en jul zaten schuin tegenover ons. De echtgenoot diep verscholen achter zijn ffp2 masker. In de bus toch weer twee keer roepen “we gaan toch naar Ellmau?”… Dit keer zei haar man… “ kijk boven je hoofd… daar staan alle stops… “ OH… ja maar wel in de verkeerde richting zei ze. Tja schiet mij dan maar lek. Nu heeft de bus iets van 6 stops in Ellmau en elke keer roept de automatische begeleider de volgende halte om. Bij de eerste de beste stop waar het woord Ellmau in voor kwam stoof ze omhoog. Ze was nog met haar man in verwarring aan het kijken terwijl de buschauffeur al weer gas gaf met als gevolg dat ze met klap weer in de zitting werd geworpen en der man hield zich nog net vast. Uiteindelijk kwamen ze bij de voor hun juiste halte en ja hoor….. ik had dit kunnen weten. De stop van de opname locatie van de serie Der Bergdokter. U weet wel, die soap serie van de vorige blog. Zij was al 30 meter verder en der man moest nog half de bus uit stappen. Het was een bijzonder schouwspel.

Als eerste hebben we een bezoek gebracht bij de plaatselijke sportzaak. Ik heb daar vorige week een zonnenbril gekocht en met 4 dagen pak ik hem uit de kast en constateer dat het frame aan de bovenkant gebroken is. Ik ben er van overtuigd dat er niets bijzonders is gebeurd en dat het een zwakke plek is. We hebben het gelijmd maar buiten het feit dat het er niet uit ziet ging hij ook vrij snel weer kapot. Maar ja, ga een verkoopster maar eens overtuigen dat je er niet met je grote kont op bent gaan zitten. Antoinette heeft de blarenhaar tong gekletst en uiteindelijk heeft ze een foto van de bril gemaakt en deze opgestuurd naar de leverancier. Wij bellen u morgen was de mededeling. Afwachten dus, maar ja een beetje een “Mission impossible” was het wel.

In Ellmau hebben we een taartje genomen bij de plaatselijke konditorei en nog even door Ellmau gebanjerd als een paar verveelde toeristen.

Dat laatste viel wel mee maar het gaat om de beeldvorming als u begrijpt wat ik bedoel. Boodschappen gedaan bij de “Bila” en de bus weer terug naar Scheffau. Al met al een lekker dagje en omdat maandag toch ook wasdag is hebben we gelijk een was gedraaid en weg gewerkt.

Vandaag dinsdag begon met allerlei telefoontjes. Zowel zakelijk als prive. We waren mog een beetje brak want om ons onduidelijke redenen konden we allebei niet slapen. Misschien te rustig aangedaan maandag.. we lagen in ieder geval beiden nog te lezen om half 4 ‘s nachts. Gelukkig was er ook een prettig telefoontje bij. De sportwinkel belde! Bij wijze van coulance en omdat we een goede klant waren mochten we een nieuwe bril komen uitzoeken. Met dank aan de kwaliteiten van het overtuigen van Antoinette!

We hadden eigenlijk een andere kant willen uitgaan om te wandelen maar het werd dan toch weer Ellmau. Verdomd als het niet waar is, weer twee halve zolen die bus naar de gondelbaan bij Ellmau zochten…. Ik ga nu even niet uitwijden maar halverwege de gondel naar boven zag ik ze ook weer uit de gondel stappen bij het middelstation om daar de weg te vragen. Bereid je reis gewoon voor. Ik ga me er verder niet aan ergeren. Leven en laten leven.

Nadat ik mijn bril had omgeruild en plechtig had beloofd er voortaan heel zuinig mee om te gaan hebben we de lift naar boven genomen. Vandaar uit zijn we in een goed uurtje naar de beroemde Rubenzahl alm gelopen. Zie ook eerdere blogs. Onderweg langs de “ Rubenzahl Erlebnisweg” kom je allemaal familieleden van de Almbewoners tegen die uitgebeeld zijn in grote houten beelden.

Beelden Rubezahlalm

Bij elke staat toegelicht wie het is en waarom ze zo bijzonder waren. Wel heel grappig. Veel honger hadden we niet en na een drankje doorgelopen naar de lift om vervolgens het tweede deel van de afdaling met de lift te doen. Gewoon een rustige wandeldag verder. Nu zit ik buiten heerlijk dit verhaal voor vandaag af te ronden en het lijkt erop dat die grote wolk die al een uur de zon blokkeert eindelijk weg gaat. Hopelijk dan toch even genieten van de namiddag zon. Letterlijk en figuurlijk.

Auf Wienerschnitzel en tot de volgende keet. Nog een paar keer en dan zijn julle weer van me af. Dan wachten er weer andere uitdagingen.

Groetjesvan ons a tutti!