We zijn inmiddels aangeland in het mooie Scheffau am Wilder Kaiser. Een plek die we altijd even moeten aan doen in Oostenrijk. Voor degenen die de vorige reis hebben gevolgd weet dat we hier de vorige keer ook hebben gestaan. Het is een camping waar hoofdzakelijk campers staan. Geen poespas, maar wel alles nieuw. Net sanitair en een schitterend uitzicht.

Het is heel bijzonder, maar toen Suus (zusje) eind juni naar Rusland vertrok nam ze het mooie weer mee en had in Sachalin uitzonderlijk mooi weer. Nu is ze vorige week weer even teruggekomen en het mooie weer is ook weer terug. Ik geef het maar vast aan. Half oktober gaat ze weer terug geloof ik, dus dan kunt u rekenen op een weersverandering….

Het mooie weer dat we nu hebben noemen ze in Oostenrijk “Kaiserwetter” en aangezien ik u toch altijd wat wil meegeven in de categorie “ iets wat u nooit wist en vermoedelijk ook niet echt hoefde te weten” . Het begrip Kaiserwetter is ontstaan in de 19e eeuw. De periode dat de Oostenrijkse Keizer Franz Joseph 1 aan de macht was. Op zijn verjaardag… de 18e augustus… bleek het altijd mooi weer te zijn. Dus hebben ze dat Kaiserwetter genoemd. Dus als u ooit in een quiz terecht komt en die ene vraag die u 100.000 euro kunt opleveren komt voorbij dan heeft u wellicht wat aan deze kennis?.

Goed ik dwaal weer af. Scheffau dus… We hebben een prima plekje en beginnen al echt te wennen aan de camper. In het piepkleine centrum zit een gasthof waar je heerlijk kunt eten. We hoefden dus ook niet na te denken over het avondeten. Het is september en dan begint ook het wild op de kaart te komen. Nu ben ik opgegroeid met Wild en kan wel genieten van een lekker stukje vlees. Er bleek een Reegoulash op de kaart te staan. Oh wat was die lekker. Met Cantharellen en eier Spatzle. Het Wild was geschoten door de eigenaar. Nu ken ik die verhalen natuurlijk wel. Het wild dat je bij de poelier koopt is namelijk ook altijd vers….. Daar wist die ouwe van mij wel wat verhalen over te vertellen. Ik geef geen details maar varkensbloed doet wonderen bij het opdooien….

Het werd dus een heerlijke wilde avond. Ik proef het nig steeds als ik mijn ogen sluit. De volgende dag (zaterdag) hebben we afgesproken met Cees en Jaqueline (zwager en schoonzus).

Zij staan in Itter met de caravan op een camping. Een kwartier rijden hier vandaan. We hebben de gondel in Ellmau omhoog genomen en zijn vervolgens naar beneden gewandeld. Onderweg gelunched bij de Rubezahl Alm. Een hele bekende plek in deze omgeving. Het is een oude boerderij gebouwd in 1778. Hij is altijd familibezit geweest en sinds 1972 in gebruik als Almbetrieb. Vele bekende Oostenrijkers hebben hier al een bezoek gebracht. De ingang is zo laag dat Antointette zelfs moet kijken dat ze haar hoofd niet stoot. Voor degenen die hier in de buurt willen verblijven een aanrader. Je kunt er ook ontbijten met een schitterend uitzicht.

Vervolgens zijn we verder naar beneden gelopen. Ik kan u zggen dat 6 km afdalen even wennen is. Nu kom ik meerdere keren per week in de sportschool en train ook mijn bovenbeenspieren, maar nu ik zo naar beneden aan het wandelen ben bedacht ik mij dat er geen fitnessapparaten zijn die een afdaling simuleren…. Toch maar eens aankaarten bij de heren van Olympia sportschool, want deze spierpijn is niet prettig. Aan het einde van de dag hebben we heel geZellig samen gegeten en om 22 uur moe maar voldaan in bed gestort. Morgen is het zondag en een nieuwe dag. We staan nog een dagje hier. Wordt vervolgd. Wij wensen j alvast een fijne en mooie zondag!