Vanmorgen wakker geworden in Scheffau am Wilder Kaiser. Een karateristiek Tiroler bergdorp. Dat geldt voor alle dorpen in dit dal. Het is zelfs zo dat hier vlakbij het huis staat dat wordt gebruikt in de Oostenrijkse evenknie van “goede tijden, slechte tijden”. De serie “Der Bergdoktor” die sinds 2008 op de duitstalige zenders een grote soap hit is. Maar goed, van die dagen... Vandaag was zo’n dag. Een dag dat we wakker werden met getik op het dak van de camper. Regendruppels.... en dat terwijl de voorspelling juist iets positiever leek te zijn. Helaas dus niet en we zijn dan maar ook lekker wat later opgestaan. Arnoud kon verder aan het uitwerken van probleemstelling en plan voor zijn thesis (zijn afstudeerscriptie) en ik ben lekker verder gegaan in mijn boek van Jo Nesbo. Ook maar even de luifeluitgedraaid want dat is een prima afdakje tegen de regen. Rond het middaguur werd het droog en zonder enige wind is de temperatuur eigenlijk ook best lekker. Antoinette en ik besloten toch even te gaan wandelen en alhoewel het plan was de Rehbachklamm te gaan bezoeken werd het toch weer eens wat anders. We wilden net het pad ingaan en toen zagen we dat de lokale “wanderbus” hier een stop had. Die bus gaat van Scheffau naar de Hintersteiner See.

Een meertje een aantal km de bergen in. We kennen dit van vroeger en het is er mooi om een korte wandeling te maken. Zo gezegd zo gedaan. Boven lekker gewandeld en omdat het weer begon te miezeren hebben we ook weer vlot de bus terug genomen.

Van die dagen... Ja vandaag is ook z’on dag dat alles van de afgelopen paar maanden weer voorbijkomt. Dat je je gaat realiseren dat je ouders er niet meer zijn en dat je als je terugkomt niet even kunt bellen om te vertellen hoe het was. Het is een vreemd gevoel. Vanmiddag luierend in het waterige zonnetje kwam het ineens opzetten. Het verdriet zal nog even blijven. Ik bedacht mij dat er volgens mij drie fases zijn. Het verdriet, het gemis en de herinneringen. Ze staan nooit los van elkaar en vinden gelijktijdig plaats, maar er is er altijd een die de boventoon voert. Nu is dat nog het verdriet. Verdriet dat ik de ruimte moet geven. Dit gaat plaatsmaken voor het gemis en uiteindelijk maakt die weer plaats voor de herinneringen. Mooie herinneringen in mijn geval. Uiteindelijke werd ik weer terug in de realiteit geworpen door nattigheid van boven. Tja, je hebt van die dagen.....

Uitzicht vanuit de camper